Τα χείλη σου τραγούδα μου,
με τις χαμένες μας ανάσες ενωμένες.
Τη σιωπή μας συγχρόνισε
οι ώρες οι νωθρές καθώς κυλάνε.
Γέμισε τον αέρα μυρουδιές,
κακάο, φουντούκι και κανέλα.
Τρέμε μαζί μου
με παύσεις παραλυτικές.
Ίσως ξανά μην αναπνεύσω πια
χωρίς εσένα να αναπνέω.
[Τζούντιθ Πόρντον (Judith Pordon, 1954), Αμερικανίδα ποιήτρια. Τα πρώτα της ποιήματα ασχολούνται με διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένης της επαφής με τη φύση αλλά και με ζητήματα κοινωνικής κριτικής. Από τη δεκαετία του 1990, που μετακόμισε στη Χαβάη, η ποίησή της δίνει έμφαση σε πολυπολιτισμικά ζητήματα. Στην Ελλάδα, απ' όσο γνωρίζω, είναι άγνωστη και αμετάφραστη.]
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης. Διαβάστε εδώ το ποίημα στο πρωτότυπο]
Η ανάρτηση γίνεται για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, 21 Μαρτίου 2014
