Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ιστορία - Ρόμπερτ Λόουελ (Robert Lowell)

0 σχόλια
Ιστορία

Η Ιστορία πρέπει να ζήσει με ό,τι ήταν εδώ,
αδράχνοντας και σχεδόν ψηλαφίζοντας ό,τι είχαμε...
είναι τόσο φριχτό και πληκτικό το πώς πεθαίνουμε,
αντίθετα απ' το γράψιμο, η ζωή δεν τελειώνει ποτέ.
Ο Άβελ ήταν τελειωμένος - ο θάνατος δεν είναι απόμακρος,
ένα μεγάλο τίποτα ηλεκτρίζει τον σκεπτικιστή,
τα βόδια του μαζεύονται σαν νεκροκεφαλές σε ηλεκτροφόρο σύρμα,
το μωρό του κλαίει όλη νύχτα σαν μηχανή καινούργια.
Όπως στις Βίβλους μας, λευκοπρόσωπο, αρπαχτικό,
το όμορφο, ομιχλομέθυστο του κυνηγού φεγγάρι ανεβαίνει...
ένα παιδί θα του έδινε πρόσωπο: δυο τρύπες, δυο τρύπες,
τα μάτια μου, το στόμα μου, ανάμεσα μιας νεκροκεφαλής μη-μύτη...
Ω, έχει μια τρομαχτική αθωότητα το πρόσωπό μου
ποτισμένο με το ασημένιο σώσμα πάχνης πρωινής.
                                                                                                  (1973)


[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]

Ο Ρόμπερτ Λόουελ (1917-1977) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποητές του 20ου αιώνα. Θεωρείται ιδρυτής του κινήματος της εξομολογητικής ποίησης (confessional poetry) που συμπεριλάμβανε ποιητές όπως ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, η Σύλβια Πλαθ, η Αν Σέξτον, κ.α. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου φυλακίστηκε ως αντιρρησίας συνείδησης, ενώ στη δεκαετία του '60 συμμετείχε στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και αντιτάχθηκε στην εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. Σύμφωνα με τη BiblioNet, ποιητικές του συλλογές δεν έχουν μεταφραστεί ποτέ στα ελληνικά.



Συνέχεια →
Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Τραγούδι για το τέλος του κόσμου - Τσέσλαβ Μίλος (Czeslaw Milosz)

0 σχόλια
Τραγούδι για το τέλος του κόσμου 

Τη μέρα που τελειώνει ο κόσμος
Μια μέλισσα τριγυρίζει ένα τριφύλλι,
Ένας ψαράς ματίζει δίχτυ αστραφτερό.
Χαρούμενα δελφίνια πηδούν στη θάλασσα,
Δίπλα στο λούκι της βροχής νεαρά σπουργίτια παίζουν
Και του φιδιού το δέρμα είναι χρυσό - όπως θα 'πρεπε πάντα να 'ναι.

Τη μέρα που τελειώνει ο κόσμος
Γυναίκες με ομπρέλες περπατούν στους κάμπους
Τον μεθυσμένο  ο ύπνος παίρνει στο γρασίδι,
Πλανόδιοι μανάβηδες φωνάζουνε στον δρόμο
Και μια βάρκα με κίτρινο πανί πλησιάζει στο νησί,
Η φωνή ενός βιολιού κρατάει στον αέρα
και φέρνει μια νυχτιά γεμάτη αστέρια.

Κι εκείνοι που περίμεναν βροντές και αστραπές
Απογοητεύονται.
Κι εκείνοι που περίμεναν σημάδια κι αρχαγγέλων σάλπιγγες
Δεν το πιστεύουν πως τώρα γίνεται.
Όσο ο ήλιος και το φεγγάρι είναι από πάνω,
Όσο ο μπάμπουρας κάθεται στο τριαντάφυλλο
Όσο γεννιούνται ρόδινα μωρά
Κανένας δεν πιστεύει πως τώρα γίνεται.

Μόνο ένας γέρος ασπρομάλλης, που θα 'τανε προφήτης,
Μα που δεν είναι προφήτης, για δεν του περισσεύει χρόνος,
Λέει και ξαναλέει καθώς τις ντοματιές του δένει:
Δεν θα υπάρξει άλλο του κόσμου τέλος,
Δεν θα υπάρξει άλλο του κόσμου τέλος.

                                    Βαρσοβία, 1944

 [Διαβάστε εδώ βιογραφικά στοιχεία κι εδώ συνέντευξη του ποιητή.]

(Μετάφραση από τα αγγλικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης)
Συνέχεια →

Ετικέτες