Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

ΠΕΔΡΟ ΜΑΪΡΑΛ: "Η χρονιά της ερήμου" (Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα)

2 σχόλια
Αν οι καλλιτέχνες (συμπεριλαμβανομένων των συγγραφέων) είναι οι ευαίσθητες κεραίες της εποχής μας, η ολοένα αυξανόμενη στον 21ο αιώνα παραγωγή δυστοπικών έργων τέχνης δεν προμηνύει τίποτα καλό. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την "Ώρα του λύκου" του Μίκαελ Χάνεκε, το "Περί τυφλότητας" του Σαραμάγκου ή τον "Δρόμο" του Κόρμακ ΜακΚάρθι (για να αναφέρουμε μερικά μόνο);

"Η χρονιά της ερήμου" του Πέδρο Μαϊράλ αναφέρεται στην εποχή της κρίσης στην Αργεντινή τον Δεκέμβρη του 2001 και ό,τι επακολούθησε. Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να μας δώσει μια ρεαλιστική αναπαράσταση των γεγονότων, ούτε να αναλύσει τα αίτια των φαινομένων (τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο). Αυτό που θέλει ο Π.Μ. είναι να "σπρώξει" την ηρωίδα του, τη Μαρία, (και όλη την Αργεντινή) σε μια φανταστική (;) αποδιάρθρωση του συστήματος και σε μια αντιστροφή της ιστορίας της χώρας του. Σε μια βίαιη πτώση προς τα πίσω, στο παρελθόν.

Μέσα από την επιστροφή αυτή (φύγαμε άραγε ποτέ;) στη βαρβαρότητα δοκιμάζονται οι ανθρώπινες αντοχές, οι αντιστάσεις και οι δυνατότητες επιβίωσης. Η αξία της ανθρώπινης ζωής εκπίπτει με δραματικό τρόπο. Η 23χρονη Μαρία Βαλντέζ Νέιλαν (με τα κόκκινα μαλλιά των ιρλανδέζικων γονιδίων της) βλέπει τον κόσμο της να γκρεμίζεται. Τα αγαπημένα της πρόσωπα να χάνονται, τα όνειρά της να ξεφτίζουν (ένα γαλάζιο φόρεμα που ίσως δεν αποκτήσει ποτέ), ακόμη και οι αναμνήσεις της να μην έχουν από πού να πιαστούν σε ένα (αστικό;) τοπίο που αποσυντίθεται. Τα πάντα καταρρέουν με ραγδαίο ρυθμό. Η υποτυπώδης αυτο-οργάνωση των κατοίκων δεν θα αντέξει για πολύ. Οι αντιθέσεις που βρίσκονταν σε λήθαργο ξυπνούν με βίαιο τρόπο και με καταστροφικά αποτελέσματα. Οι Αργεντίνοι ξαναγίνονται λευκοί, μαύροι, κρεολοί, ινδιάνοι, Παταγόνες, επαρχιώτες, πρωτευουσιάνοι, ξένοι.

Η Μαρία δείχνει εξαιρετική ικανότητα επιβίωσης. Όμως όταν ο κόσμος σου πεθαίνει, εσύ πώς μπορείς να ζήσεις; Αφού περάσει οπισθοδρομώντας όλα τα στάδια της ιστορίας της (εποχή της πάμπας και των γκάουτσο, συμμορίες ληστών να λυμαίνονται την ύπαιθρο), η χώρα (και η Μαρία) καταλήγει στην προκολομβιανή, πρωτόγονη φάση της: στους ινδιάνους Ου (αναρωτιέμαι αν είναι το Ου της Ου-τοπίας).Εκεί η Μαρία βρίσκει μια πρόσκαιρη ισορροπία. Αλλά η απόλυτη επιστροφή είναι αδύνατη. Ό,τι έγινε δεν μπορεί να ξεγίνει. Σαν το κουτσό πόδι της Μαρίας (αναφέρεται στην πρώτη-πρώτη σελίδα) που θα μείνει παντοτινό κουσούρι ακόμη κι όταν η αφασία της πάρει τέλος. Η μόνη δυνατή λύση είναι η αντίστροφη μετανάστευση: πίσω στην Ευρώπη, εκεί από όπου ξεκίνησαν οι άποικοι.

Ο Πέδρο Μαϊράλ είναι δεξιοτέχνης της περιγραφής. Διαλύει τον κόσμο του δίνοντας απόλυτη σημασία στη λεπτομέρεια (θα μπορούσε κανείς να έχει τις ενστάσεις του: η φρίκη ίσως θα πρέπει να είναι ανείπωτη, ή τουλάχιστον λιτή). Πολλές φορές αναρωτιέσαι μήπως αυτά συνέβησαν στ' αλήθεια. Η προσωπικότητα της Μαρίας είναι τόσο πειστικά δοσμένη ώστε, έτσι που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο, πολλές φορές έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο συγγραφέας είναι γυναίκα. Μερικές φορές ο αναγνώστης ασθμαίνει κάτω από το βάρος κάποιων εξαντλητικά περιγραμμένων σκηνών, όμως αποζημιώνεται από κάποιες άλλες (ξεχωρίζω την παραλίγο αναχώρηση με τον Φρανκ και την "ινδιάνικη" περίοδο, μεταξύ άλλων)

Μου είναι λίγο δύσκολο να πιστέψω ότι ένα σύστημα μπορεί να καταρρεύσει (ή να το αφήσουν να καταρρεύσει) τόσο εύκολα. Αλλά πάλι η (καλή) λογοτεχνία όλα τα μπορεί. Τελικά, σκέφτομαι, μήπως η "κοσμοχαλασιά" είναι η ίδια η αμερικάνικη ήπειρος, η ίδια η φύση, η Γη που εκδικείται διεκδικώντας ό,τι της ανήκει.



Υστερόγραφο: Παράλειψή μου να μην τονίσω τα εμπνευσμένα ελληνικά της μεταφράστριας Βασιλικής Κνήτου. Δυστυχώς δεν έχω πρόσβαση στο ισπανικό πρωτότυπο αλλά η καλή μετάφραση φαίνεται και "δια γυμνού οφθαλμού"...
Συνέχεια →

Τροποποίηση στη διαχείριση της Ιστοσελίδας μας

0 σχόλια
Απο σήμερα 14/7/2010 τροποποίησα λίγο τη διαχείριση της Ιστοσελίδας μας έτσι ώστε:
  • Με κάθε νέα ανάρτηση (ακόμη και μετά απο τροποποίηση ή διαγραφή της) θα ενημερώνονται με e-mail 10 μέλη μας (παραπάνω δεν γίνεται). Τα μέλη που έβαλα εκτός απο Παναγιώτη κι εμένα - την Αριστέα δεν την έβαλα - είναι οι: Κατερίνα Μπ., Κατερίνα Σ., Γιάννης, Βάσω, Ελένη, Ευτυχία, Γιώργος και Χρυσούλα. Έτσι όσοι δεν παίρνουν ή δεν πήραν σήμερα που δημοσίευσα 3 άρθρα (και διέγραψα ένα δικό μου που κατα λάθος ξαναδημοσίευσα) καλό είναι να με ενημερώσουν στο e-mail μου.
  • Με κάθε σχόλιο σε οποιοδήποτε άρθρο ενημερωνόμαστε εγώ κι ο Παναγιώτης (σε πρώτη φάση)
Ο στόχος - σκοπός της παραπάνω τροποποίησης, είναι νομίζω αυτονόητος: περίπου αναγκαστική ενημέρωση και αύξηση της επισκεψιμότητας έστω απο εμάς τους ίδιους.

Υ.Γ.: Τέλος μην ξεχάστε το επόμενό μας βιβλίο (διαβάστε και τα σχόλια που υπάρχουν ήδη.
Συνέχεια →

«Η χρονιά της ερήμου» (του Pedro Mairal, Λέσχη 12/7/10)

3 σχόλια
« Η χρονιά της ερήμου» ή το ταγκό της βαρβαρότητας
(του Pedro Mairal, εκδόσεις Πόλις, Λέσχη 12/7/10)

Αρχικά θέλω να κάνω λίγο αυτοκριτική: έχω αποφασίσει εδώ και χρόνια για κάθε βιβλίο που διαβάζω, να γράφω 1-2 σελίδες, κάτι σαν περίληψη ή βιβλιοκριτική, κάτι τέλος πάντων για μένα τον ίδιο, να το θυμάμαι και να το ξαναδιαβάζω, όταν θέλω να το ξαναθυμηθώ μετά από χρόνια. Κάπου όμως το πράγμα ξέφυγε από τον αρχικό στόχο του, έγινε όλο και λιγότερο προσωπικό, λιγότερο υποκειμενικό, κάπου μια κακώς εννοούμενη προσωπική έπαρση μ’ έκανε να νομίζω ότι είμαι κάποιος φτασμένος βιβλιοκριτικός και έτσι, νομίζω κάπου έχασα… την μπάλα! Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις έγινε – όπως πάντα – μια φράση κλειδί, που νομίζω είπε η Χρυσούλα ή η Καλλιόπη, που είπε «εκείνο που μ’ έκανε το κλικ για να ενδιαφερθώ για τη Λέσχη σας, ήταν εκείνη η προσωπική κατάθεση ψυχής στη βιβλιοπαρουσίαση του Παναγιώτη για το «Θολό βυθό» του Ατζακά», πράγμα που κι εμένα μ’ άρεσε τότε. Έτσι λοιπόν τροποποιώ λίγο στο ποιο αυθεντικά προσωπικό το κείμενο που είχα αρχικά γράψει για το τρέχον βιβλίο, κι ελπίζω στο μέλλον – και με τη βοήθεια της ομάδας μας – να… βάλλω μυαλό.
Γενικά πάντως θέλω να πω, πως η συζήτηση που κάναμε την περασμένη Δευτέρα, στο πανέμορφο μπαλκόνι της Εξωραϊστικής, ήταν εξαιρετικά γόνιμη και νομίζω όχι μόνο για μένα. Σημαντικό ρόλο βέβαια έπαιξε το θέμα του βιβλίου σε συνδυασμό με την κατάσταση την οικονομικοπολιτική που περνάει η πατρίδα μας.

Η ηρωίδα του μυθιστορήματος η Μαρία Βαλντές Νέιλαν περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο την περιπέτεια που έζησε εκείνη «την χρονιά της ερήμου» και της καταστροφής, στα τέλη του 2001 με αρχές του 2002 στην πατρίδα της την Αργεντινή, όταν κατέρρευσε οικονομικά η χώρα της κάτω από τις προσταγές του ΔΝΤ και της ντόπιας και διεθνούς οικονομικής μαφίας.

Αρχικά το πανύψηλο κτίριο του συγκροτήματος Γκαραι, στους τελευταίους ορόφους του οποίου λειτουργούσε η επενδυτική εταιρεία της «Σουάρες & Μπάιτος» όπου δούλευε η Μαρία σαν γραμματέας και τηλεφωνήτρια, έσφυζε από ζωή. Μετά άρχισαν οι διακοπές του ρεύματος μέχρι που κόπηκε τελείως. Οι υπολογιστές αχρηστεύτηκαν. Η Μαρία αναγκάστηκε να ξαναγυρίσει στην παλιά της γραφομηχανή. Οι εργασίες διακόπηκαν. Οι δρόμοι γέμισαν κόσμο που διαδηλώνει ολημερίς. Η αστυνομία παίρνει τα όπλα και βγαίνει πεζή και έφιππη με τα μαστίγια στους δρόμους να εκφοβίσει τους διαδηλωτές. Μάταια όμως. Μετά έρχεται και ο στρατός. Οι παρακρατικοί επίσης. Πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Νεκροί στον δρόμο. Όμως ο κόσμος έχει εξεγερθεί, οι διαδηλώσεις δεν σταματούν. Αστυνομία και στρατός αδυνατούν να σταματήσουν την λαϊκή οργή. Στα σουπερμάρκετ, όσα έχουν ακόμη κάτι στα ράφια τους, οι τιμές αλλάζουν συνεχώς και όσοι διαθέτουν ακόμα λίγα πέσος πέφτουν με τα μούτρα να πάρουν οτιδήποτε έχει τις λιγότερες αλλαγμένες ετικέτες τιμής. Πολλά καταστήματα λεηλατούνται από το εξαγριωμένο πλήθος. Η τηλεόραση στις λίγες ώρες πλέον που εκπέμπει και τα διάφορα ΜΜΕ παραπληροφορούν συστηματικά για τις διαδηλώσεις του κόσμου. Μιλούν για δήθεν δεκάδες κομμουνιστές που διαδηλώνουν, ενώ στην πραγματικότητα, όλος ο κόσμος χωρίς καμία κομματική ή άλλη καθοδήγηση, είναι στους δρόμους και στην πρωτεύουσα και στις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Το χάος διευρύνεται και με κόσμο που έρχεται από τις επαρχίες στην πρωτεύουσα. Ο κόσμος κάνει επιδρομή στις τράπεζες, όσες απέμειναν ακόμη για να αλλάξει τα τελευταία του δολάρια σχηματίζοντας τεράστιες ουρές. Ύστερα αρχίζει να αυτοοργανώνεται στις πολυκατοικίες που διαμένει. Οργανώνεται ενάντια στην «Κοσμοχαλασιά» που έρχεται από παντού να τον φέρει πίσω στον μεσαίωνα. Το μαρτύριο της Μαρίας έχει αρχίσει. Σαν υπνωτισμένη, προσπαθεί να περπατήσει στους γνωστούς της δρόμους, να συναντήσει τον αγαπημένο της Αλεχαντρο να σώσει την οικογένειά της, τον ίδιο της τον εαυτό. Στο διάβα της αυτό, θα βιώσει την ανθρώπινη βαρβαρότητα, το πλήρη εξευτελισμό, θα αναγκαστεί ακόμη και να σκοτώσει, αφού πρώτα πουλήσει το κορμί της για ένα πιάτο φαί, αλλά στο τέλος θα επιζήσει.

Τελικά μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει τόσο χαμηλά; Μπορεί ένας μέσος άνθρωπος όπως η Μαρία να γίνει άθυρμα του καθενός μόνο και μόνο για να επιζήσει; Η Μαρία από γραμματέας γίνεται άνεργη, πλύστρα, νοσοκόμα, καθαρίστρια στα πλοία, πόρνη, αγρότισσα, σχεδόν χασάπης, άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Και επιστρέφει σε ένα άδειο Μπουένος Άιρες, όπου στέκουν ακόμη ορισμένα ψηλά κτίρια μεταξύ των οποίων και το δικό της όπου δούλευε πριν. Εκεί μπαίνοντας, ενώ πιστεύει ότι τέλειωσε η περιπέτειά της, συναντά την κόλαση του Δάντη κυριολεκτικά: βλέπει εξαθλιωμένους τους παλιούς της εργοδότες και άλλους ανθρώπους στριμωγμένους και φοβισμένους ανάμεσα σε πτώματα κρεμασμένα .απ’ το ταβάνι.

Το βιβλίο δεν είναι πολιτικό, δεν είναι ψυχολογικό, δεν είναι κοινωνιολογικό, δεν είναι φιλοσοφικό, δεν είναι αλληγορικό, δεν είναι απλά λογοτεχνικό, είναι όλα αυτά μαζί στον υπερθετικό βαθμό. Σε καθηλώνει η αφήγηση, σε ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ με την περιπέτεια της ηρωίδας που βιώνει η ίδια και οι γύρω της και σε κάνει να αναρωτιέσαι μέχρι που φτάνει η αντικειμενική εξιστόρηση της κατάστασης και που αρχίζει η μυθοπλασία του συγγραφέα. Αρχίζει να εξιστορεί μια πραγματική κατάσταση όπως το ότι η τηλεόραση εξέπεμπε μόνο 2 ώρες την ημέρα και φτάνει στο εύρημα του άρρωστου πατέρα της που ξυπνούσε μόνο όταν είχε πρόγραμμα η τηλεόραση και καταλήγει στο ότι ζούσε ή πέθαινε με βάση το on off του τηλεκοντρόλ στο νοσοκομείο. Κι αυτό προφανώς για να υπογραμμίσει την τεράστια εξάρτηση που έχουμε από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα από την τηλεόραση (κυρίως στους μεγάλης ηλικίας ανθρώπους) κ.α. Η υπερβολή, η αλληγορία, η μυθοπλασία και συνάμα η επιλεγμένη καταγραφή πραγματικών γεγονότων εκείνης της σκοτεινής περιόδου που πέρασε η χώρα του Pedro Mairal, δοσμένα όλα μαζί λογοτεχνικά με μια απλή και απέριττη γραφή, σε καθηλώνουν, μα το σημαντικότερο σε προτρέπουν λόγω της σημερινής παρόμοιας οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, να ψάξεις παραπέρα για περισσότερες πληροφορίες για την τότε κατάσταση της Αργεντινής, να ξεδιαλύνεις το δίπολο μυθοπλασία – πραγματικότητα, να μάθεις στο τι πραγματικά συνέβη εκεί τότε.
________________________________
Παρακάτω επισυνάπτω υλικό που βρήκα στο διαδίκτυο που σχετίζεται με το βιβλίο, τον συγγραφέα και την κατάσταση της Αργεντινής τότε:

1.    Το τάνγκο της βαρβαρότητας – Ελευθεροτυπία Επτά, Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

2.    Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Exanda (Αυγερόπουλος τότε στον Alpha) που γυρίστηκε λίγο μετά τα γεγονότα αρχές του 2002, πολύ κατατοπιστικό.

3.    Σχετικά με την Αργεντινή από την wikipedia.

4.    Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2010. Η Ιστορία Επαναλαμβάνεται…Για να ΜΗΝ πάθουμε αυτά που έπαθαν στην Αργεντινή…


Αποστόλης Μωραϊτόπουλος 
Συνέχεια →

«ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΔΕΡΕΡ» του Γκιγέρμο Μαρτίνες (08/2009)

0 σχόλια
«ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΔΕΡΕΡ» του Γκιγέρμο Μαρτίνες
Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη,
Εκδ. «Πατάκη», σελ. 137, τιμή: 16 ευρώ.

Το «Σχετικά με τον Ροδέρερ» (Acerca de Roderer, 1992) είναι το πρώτο μυθιστόρημά του Μαρτινες που εγκωμιάστηκε πολύ στη χώρα του και έδειξε το ταλέντο του συγγραφέα.
Τα βασικά πρόσωπα του βιβλίου είναι δύο, ο αφηγητής - ίσως ο ίδιος ο συγγραφέας - και ο συμμαθητής του με τη ξεχωριστή ευφυΐα o Ροδερερ. Το όλο σκηνικό εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της αργεντίνικης επαρχίας, όπου σκιαγραφείται η μιζέρια της ζωής των νέων στα στενά πλαίσια ενός τυπικού χωριού του Πουέντο Βιέχο: ένα μπάρ όλο κι όλο για τη νεολαία, όπου οι περισσότεροι παίζουν τυχερά παιχνίδια μέσα σε ακατάσχετη οχλαγωγία και κάποιοι ελάχιστοι στο βάθος του μαγαζιού πότε - πότε παίζουν και κανένα σκάκι. Και οι δυο τους είναι άτομα μεγάλης ευφυΐας, ο αφηγητής, πρώτος μαθητής στο σχολείο, ο Ροδερερ σκοτεινός, κλειστός τύπος, με πολλά εξωσχολικά βιβλία παραμάσχαλα, παρατάει το σχολείο και το ρίχνει στη μελέτη απομονωμένος από τον κόσμο και τη κοινωνία.
Υπάρχουν σύμφωνα με τον καθηγητή τους Ράγο «δύο κύριοι τύποι ευφυΐας»:
«Η πρώτη, είναι η αφομοιωτική. Η ευφυΐα που δρα σαν σφουγγάρι και απορροφά αμέσως ό,τι της προσφέρεται, που προχωράει με αυτοπεποίθηση και βρίσκει φυσικές, προφανείς τις σχέσεις και τις αναλογίες που άλλοι προηγουμένως έχουν καθορίσει, που είναι προσανατολισμένη σύμφωνα με τον κόσμο κι αισθάνεται στο στοιχείο της σε οποιοδήποτε τομέα της σκέψης». Η ευφυΐα, ακριβώς, του αφηγητή.
«Όσο για τον άλλο τύπο ευφυΐας, πιο σπάνιος, πιο δυσεύρετος, είναι μια ευφυΐα που βρίσκει παράξενα και πολλές φορές εχθρικά τα πιο κοινά δεσμά της λογικής, τα πιο τετριμμένα επιχειρήματα, το γνωστό και αποδεδειγμένο. Τίποτα δεν είναι γι’ αυτήν
«φυσικό», τίποτε δεν αφομοιώνει χωρίς να νιώσει ταυτόχρονα κάποια απόρριψη: ναι, είναι γραμμένο, παραπονιέται, κι όμως δεν είναι έτσι, δεν είν’ αυτό».
«Η ευφυΐα που διατρέχει τον κίνδυνο να περάσει για αβουλία ή για ηλιθιότητα. Την απειλούν κι αυτή δύο κίνδυνοι, πολύ πιο τρομεροί: η τρέλα και η αυτοκτονία. Πώς θ’ αντέξει αυτή την επίπονη διαμαρτυρία ενάντια σ’ όλα, αυτή την αίσθηση πως δεν
ταιριάζει με τον κόσμο, αυτό το βλέμμα που δε διακρίνει παρά ανεπάρκεια κι αδυναμία στους δεσμούς που όλοι οι υπόλοιποι βρίσκουν αναγκαίους».

Την πρώτη ευφυΐα την έχει ο αφηγητής που με την προτροπή του Ροδερερ σπουδάζει Μαθηματικά στη πρωτεύουσα και μετά ετοιμάζεται για διδακτορικό στην Αγγλία, είναι «Η ευφυΐα που τα πάει καλύτερα με τη ζωή», «η ευφυΐα των λεγόμενων ταλαντούχων, ή ικανών, που ο κόσμος διαθέτει κατά χιλιάδες», την άλλη την έχει ο αινιγματικός Ροδερερ, που παρατάει τα πάντα για να ανακαλύψει την αλήθεια, την αλήθεια του, και, εκεί που πίστεψε ότι τη βρήκε, χάνει τα πάντα: πρώτα την μητέρα του, μετά τον χτυπάει η σπάνια ασθένεια Λύκος, η οποία τον εξουθενώνει και λίγο πριν προλάβει να διηγηθεί την Αλήθεια του στον φίλο του πεθαίνει. Αυτό θυμίζει κάπου την περίπτωση του θείου Πέτρου από το βιβλίο "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" του Δοξιάδη,που λίγο πριν πεθάνει ο μεγάλος μαθηματικός θείος Πέτρος, ειδοποίησε τον ανιψιό του ότι βρήκε τη λύση του προβλήματος, μα μέχρι αυτός να έρθει είχε πεθάνει.

Είναι ένα όμορφο μυθιστόρημα με στρωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, που σκιαγραφεί μια σπάνια και αινιγματική μα και προικισμένη προσωπικότητα, τον Ροδερερ, με ένα καταθλιπτικό τέλος γι’ αυτόν. Είναι άραγε αυτή η μοίρα τέτοιων προικισμένων ανθρώπων;

----------------------------------------------------
Βλέπε επιπλέον και εδώ


Αποστόλης Μωραϊτόπουλος 
Συνέχεια →

«ΓΕΝΙΑ XNET» του Κόρι Ντοκτορόου (11/2009)

0 σχόλια
«ΓΕΝΙΑ XNET» του Κόρι Ντοκτορόου.
Μετάφραση: Ισιδώρα Γενούζου.
Εκδ. «Πατάκη», σελ. 480, € 19.

Το βιβλίο το διάβασα τον Νοέμβρη του 2009 που λόγω και της ειδικότητάς μου αποτέλεσε για μένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Αποτελεί μια σύγχρονη έκδοση του «1984» του Οργουελ. Ο συγγραφέας το έγραψε με αφορμή την 11η Σεπτεμβρίου και το πογκρόμ που ακολούθησε η τότε Αμερικανική κυβέρνηση στο όνομα της δήθεν καταπολέμησης των τρομοκρατών.
Μια έκρηξη βόμβας στην γέφυρα Μπέι του Σαν Φραντσίσκο με χιλιάδες νεκρούς αποτελεί την απαρχή της περιπέτειας για εκατοντάδες κατοίκους που κυνηγιούνται αμείλικτα από το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, στον όνομα δήθεν της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.  Κάπου εκεί αρχίζει η περιπέτεια του 17χρονου Μάρκους Γιάλου και των φίλων του, οι οποίοι κατά την διάρκεια της αναμπουμπούλας και του πανικού, ενώ ψάχνουν για ασθενοφόρο για τον τραυματισμένο από το πλήθος φίλο τους, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο δικό τους Γκουντάναμο σε ένα νησί κοντά στην πόλη. Όταν μετά από λίγες μέρες απελευθερώνεται, ενώ οι γονείς του τον θεωρούν νεκρό, διαπιστώνει πως η πόλη του δεν είναι πια η ίδια: άνθρωποι του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας είναι παντού, παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα, κάμερες παντού, ακόμη και στις αίθουσες των σχολείων, τα πάντα ελέγχονται στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών.
Ο Μάρκους όμως δεν είναι διατεθειμένος να απεμπολήσει τα συνταγματικά του δικαιώματα και ελευθερίες, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Σαν φανατικός χρήστης της τεχνολογίας των υπολογιστών, ξεκινάει τον δικό του ηλεκτρονικό ανταρτοπόλεμο, με βάση την τεχνολογία που γνωρίζει πολύ καλά: δημιουργεί με βάση μια παιχνιδομηχανή την XBOX, της οποίας την ασφάλεια είχε «σπάσει» κάποιος τελειόφοιτος το ΜΙΤ και ένα κλώνο του Linux το ParanoidLinux, ένα ελεύθερο δίκτυο υπολογιστών, μη ανιχνεύσιμο από την ασφάλεια. Δημιουργεί επιπλέον ένα μπλογκ που το ονομάζει Ανοικτή Εξέγερση, έρχεται διαμέσου αυτών σε επαφή με πολλούς νέους της ηλικίας του και μαζί προσπαθούν σαν συνωμοτική ομάδα, να παραπλανήσουν τους διώκτες τους και να δείξουν έτσι, ότι όσα ακόμα πιο ανόητα, σκληρά και καταπιεστικά μέτρα και αν πάρουν τα διάφορα Υπουργεία Ασφάλειας ή Υπουργεία Προστασίας Πολιτών κατά το ελληνικότερο, τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μα κυρίως με τον αγώνα ακόμα και μιας έστω μειοψηφίας φωτισμένων  πολιτών, στο προκείμενο, με τον αγώνα μιας ομάδας νέων ανθρώπων, η ελευθερία και τα συνταγματικά δικαιώματα θα υπερισχύσουν και θα νικήσουν.
Η πλοκή του βιβλίου σε καθηλώνει. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή και κατανοητή. Χρησιμοποιεί ελάχιστους τεχνικούς όρους. Οι μυημένοι στην πληροφορικοί βεβαίως καταλαβαίνουν περισσότερα, μα προπάντων διαπιστώνουν, ότι συγγραφέας βασίζεται σε υπαρκτές δυνατότητες της τεχνολογίας και της πληροφορικής. Υπ’ αυτή την έννοια αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα εγχειρίδιο εναλλακτικής δικτυακής τεχνολογίας, ένα πρακτικό οδηγό ηλεκτρονικού αντάρτικου, που ίσως ήδη σήμερα μπορούν να χρησιμοποιήσουν ευφυείς χάκερ.
Όμως δεν είναι αυτός ο στόχος. Θέλει να δείξει όπως λέει, την αυταπάτη της ασφάλειας: «Φαντάσου ότι έχεις στην κατοχή σου κάτι πολύτιμο», εξηγεί ο Κόρι, «και ότι το κλείνεις σε ένα ατσάλινο χρηματοκιβώτιο. Όμως αρχίζεις να πιστεύεις ότι το χρηματοκιβώτιο δεν είναι αρκετό. Έτσι βάζεις και μια πρόσθετη κλειδαριά ασφάλειας. Και μετά ακόμα μια. Τελικά αντί να αισθάνεσαι ασφάλεια, εξοργίζεται καθώς οι κλειδαριές σε εμποδίζουν να πάρεις το αντικείμενο, τη στιγμή που το χρειάζεσαι. Αυτή είναι η μεγάλη αυταπάτη σε ό,τι αφορά την ασφάλεια. Το κράτος σού προσφέρει ασφάλεια, όταν είσαι τρομοκρατημένος. Εσύ δέχεσαι όλους τους περιορισμούς μπροστά στον φόβο μιας νέας επίθεσης. Και ύστερα παλεύεις από την αρχή να προασπίσεις τα δικαιώματα που επέτρεψες να σου καταπατήσουν».
Το βιβλίο σε καθηλώνει, δεν μπορείς να το αποχωριστείς μέχρι να φθάσεις στο τέλος. Αποτελεί ύμνο στην ελευθερία και στα δικαιώματα του πολίτη, σου δείχνει ότι το σκότος θα το διαδεχθεί πάντα το φώς, αρκεί να μη το βάλεις κάτω και καθίσεις παθητικός στον καναπέ σου. Απευθύνεται ιδιαίτερα στους νέους εκκολαπτόμενους πολίτες, αλλά αποτελεί και για τους υπόλοιπους ερεθιστικό και συνάμα χρήσιμο ανάγνωσμα.



Κόρυ Ντοκτορόου (από Πηγή)

O Κόρυ Ντοκτορόου gεννήθηκε στο Τορόντο του Καναδά, και ανατράφηκε σε ένα σπιτικό με εβραίους ακτιβιστές, που εργαζόταν στο κίνημα ενάντια στην πυρηνική ενέργεια, και συμμετείχε σε καμπάνιες της GREENPEACE σαν παιδί. Το 1999 βρέθηκε σε μια εταιρεία software. Το 2006 μετακόμισε στο Λος Άντζελες Born από το Λονδίνο, όπου εργαζόταν σαν συντονιστής για την Ευρώπη βοηθώντας να δημιουργηθεί το Open Rights Group, πριν παραιτηθεί το 2006 και αρχίσει να ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή. Τις ακαδημαϊκές χρονιές 2006-7, δίδαξε σαν επισκέπτης καθηγητής στο University of Southern California στο Τορόντο. Μετά γύρισε στο Λονδίνο. Είναι αρχισυντάκτης στο διάσημο blog Boing Boing. Γράφει τακτικά στα περιοδικά Popular Science και Make και σε άλλα γνωστά περιοδικά και εφημερίδες και είναι συχνά ομιλητής για τα πνευματικά δικαιώματα.

Το πρώτο του μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε το 2003, και ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε έντυπα και ταυτόχρονα και σε ηλεκτρονική μορφή με μια ειδική άδεια (Creative Commons licenses) που επέτρεπε στους αναγνώστες του να το διαβάζουν ή/και να αν το διακινούν χωρίς να πληρώνουν δικαιώματα αρκεί να μην το χρησιμοποιούσαν για κέρδος.

Κέρδισε το βραβείο Campbell για τον καλύτερο νέο συγγραφέα το 2000, και το βραβείο Locus για το πρώτο καλύτερο μυθιστόρημα, και άλλα λιγότερα γνωστά βραβεία. Βρίσκεται στη λίστα του περιοδικού "Forbes" ανάμεσα στους είκοσι πέντε ανθρώπους του διαδικτύου με τη μεγαλύτερη επιρροή, ενώ το World Economic Forum τον συμπεριέλαβε στους Νέους Παγκόσμιους Ηγέτες. Κυκλοφόρησε το βιβλίο Little Brother το 2008 (ΓΕΝΙΑ Χnet) με το οποίο και κέρδισε άλλα δυο βραβεία.

Εργογραφία :

    * (2000) The Complete Idiot's Guide to Publishing Science Fiction
    * (2003) Down and Out in the Magic Kingdom
    * (2003) Truncat 2003
    * (2008) Little Brother

Στα ελληνικά κυκλοφορούν :

    * (2009) Γενιά Xnet, Πατάκη


Αποστόλης Μωραϊτόπουλος 
Συνέχεια →
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ

5 σχόλια
Μετά από μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα, τη Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου, 7:30 μμ, στην αίθουσα της Εξωραϊστικής Λέσχης θα συζητήσουμε το μυθιστόρημα του Γκιγέρμο Μαρτίνες, Ο αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ. (Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ).




 Καλό καλοκαίρι και καλές αναγνώσεις σε όλους!
Συνέχεια →

Ετικέτες