Αυτό δεν με εμποδίζει να νιώθω μια τρομερή ανάγκη για - να πω τη λέξη; - θρησκεία. Έπειτα βγαίνω έξω τη νύχτα να ζωγραφίσω τα αστέρια.Βίνσεντ Βαν Γκογκ σε ένα γράμμα στον αδερφό του
Η πόλη ανύπαρχτη
εκτός από κει όπου ένα δέντρο μαυρομάλλικο γλιστρά
σαν πνιγμένη γυναίκα προς τον καυτό ουρανό απάνω.
Η πόλη σιωπηλή. Η νύχτα βράζει με έντεκα αστέρια.
Ω αστροφόρα νύχτα! Να πώς
θέλω να πεθάνω.
Κινείται. Όλα είναι ζωντανά.
Ακόμη και το φεγγάρι φουσκώνει μες στα πορτοκαλί του σίδερα
να διώξει τα παιδιά, σαν θεός, από το μάτι του απάνω.
Καταπίνει το γέρικο ανείδωτο ερπετό τα αστέρια.
Ω αστροφόρα νύχτα! Να πώς
θέλω να πεθάνω:
μέσα σ' εκείνο της νυχτιάς το λάβρο τέρας,
από τον μέγα εκείνο δράκο ρουφηγμένη,
να φύγω απ' τη ζωή
δίχως σημαία,
δίχως κοιλιά,
δίχως κραυγή.
(1962)
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
[Διαβάστε εδώ βιογραφικά στοιχεία για την ποιήτρια και εδώ ακούστε την να απαγγέλλει το ποίημα - κατά τη διάρκεια της απαγγελίας βλέπουμε τον ομώνυμο πίνακα του Βαν Γκογκ.]
πω πω!
Ann SEXTON, «Οι βοβμιστές»
Είμαστε η Αμερική
Είμαστε αυτοί που τα φέρετρα γιομίζουν
Είμαστε μπακάληδες θανάτων.
Τους συσκευάζουμε στα καφάσια σαν κουνουπίδια
Η μπόμπα ανοίγει σαν κουτί παπουτσιών.
Και το παιδί;
Το παιδί δε χασμουριέται βέβαια.
Και η γυναίκα;
Η γυναίκα λούζει την καρδιά της.
Της την ξεκόλλησαν
κι επειδή είναι καμένη
και σαν μια πράξη τελευταία
την ξεπλένει στο ποτάμι.
Αυτό είναι το παζάρι του θανάτου.
Αμερική
Πού είναι τα δικαιολογητικά σου;
(Σύγχρονοι αμερικάνοι ποιητές, επιλογή Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούρκ, εκδ. Ύψιλον)
Εξαιρετική Αν Σέξτον, όπως πάντα.