Γιατί γύρισες,
ο Άδης για να κατοικηθεί ξανά
από εμένα έτσι
ριγμένη στην ανυπαρξία;
Γιατί γύρισες;
γιατί έστρεψες το βλέμμα σου;
Μ’ έριξες πίσω λοιπόν…
Εγώ που θα βάδιζα με τις ψυχές τις ζωντανές
πάνω στη γη.
Εγώ που θα ξάπλωνα μέσα στα ζωντανά λουλούδια
επιτέλους.
Για την αλαζονεία σου λοιπόν
και για την ασπλαχνιά σου
ρίχνομαι πίσω
εδώ όπου νεκροί λειχήνες στάζουνε
νεκρά αποκαΐδια σε τέλματα από στάχτη.
Τι ήταν αυτό που πέρασε απ’ το πρόσωπό μου
με το φως απ’ το δικό σου
και το βλέμμα σου;
Τι ήταν αυτό που είδες στο πρόσωπό μου…
το φως απ’ το δικό σου πρόσωπο,
τη φωτιά απ’ τη δική σου παρουσία;
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
[Διαβάστε εδώ το ποίημα στο πρωτότυπο.]
