Αν δεν είχανε τα μάτια σου το χρώμα της σελήνης,
μιας μέρας από φωτιά, πηλό, δουλειά,
αν ακόμη και σε φυλακή δεν είχες του άνεμου τη χάρη,
αν δεν ήσουνα κεχριμπαρένια εβδομάδα,
ούτε στιγμή κιτρινωπή
σαν το φθινόπωρο που σκαρφαλώνει μέσα από τα φύλλα,
αν δεν ήσουν το ψωμί που η ευωδιαστή σελήνη
ζυμώνει, πασπαλίζοντας τον ουρανό μ’ αλεύρι,
ω αγαπημένη, δεν θα σ’ αγαπούσα!
Στην αγκαλιά σου αγκαλιάζω ό,τι υπάρχει,
την άμμο, τον χρόνο, το δένδρο της βροχής,
όλα όσα ζουν για να μπορώ να ζω εγώ:
χωρίς να φεύγω μακριά σου βλέπω τα πάντα:
βλέπω μες στη ζωή σου κάθε τι το ζωντανό.
Πρώτη έκδοση 1960
[Μετάφραση από τα Ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
Διαβάστε το ποίημα στο πρωτότυπο.
Αναζητήστε και άλλα ποιήματα του Νερούδα στο ιστολόγιό μας:
