Πεινάω για το στόμα, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου,παίρνω τους δρόμους νηστικός κι αμίλητος,
πια δεν με θρέφει το ψωμί, η αυγή με συνταράζει,
ψάχνω όλη μέρα τον υγρό τον ήχο των ποδιών σου.
Διψώ για τ’ απαλό το γέλιο σου, τα χέρια σου
των άγριων σπαρτών που έχουν το χρώμα,
πεινάω για τις πέτρες των νυχιών σου τις χλωμές,
θέλω να φάω το δέρμα σου σα μύγδαλο αξεφλούδιστο.
Θέλω να φάω τη φλεγόμενη αχτίδα του κορμιού σου,
τη μύτη την αγέρωχη στο πρόσωπό σου τ’ αλαζονικό,
θέλω να φάω τον φευγαλέο των βλεφάρων σου τον ίσκιο
και πεινασμένος πάω κι έρχομαι, οσμίζομαι το σούρουπο
ζητώντας σε, ζητώντας τη ζεστή σου την καρδιά
σαν ένα πούμα στις ερημιές του Κιτρατούε.
(Πρώτη έκδοση 1960)
[Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
[Διαβάστε εδώ το ποίημα στο πρωτότυπο και εδώ βιογραφικά στοιχεία του ποιητή - άλλα ποιήματα του Νερούδα στο ιστολόγιό μας]
Δυνατή η επανεμφάνισή σας, επιτέλους, πάνω που είχα αρχίσει να ανησυχώ.
Ένας Πάμπλο Νερούντα είναι πάντα εγγύηση και κάποια από τα ερωτικά σονέτα του είναι θαυμάσια, συμπεριλαμβανομένου και αυτού.
Όχι, δεν είναι πολυτέλεια η ποίηση, για μένα έχει γίνει σχεδόν ανάγκη.
Να έχετε μια καλή μέρα! (Και μη χάνεστε!)
κ.κ.