Κοχύλι
Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.
Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.
με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το 'χε αγγίξει
σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.
Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι
για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών.
το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη
τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.
Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων
που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά
σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…
(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)
[Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
Ρουμπέν Νταρίο (1867-1917): Νικαραγουανός ποιητής, πρωτεργάτης του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού και με μεγάλη επίδραση σε όλη την ισπανόφωνη ποίηση του 20ου αιώνα, την οποία συνέδεσε με το κίνημα της νεότερης λυρικής ποίησης που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στη Γαλλία, φθάνοντας στο απόγειό της με τον συμβολισμό.
[Διαβάστε εδώ το ποίημα Κοχύλι στο πρωτότυπο.]
[Διαβάστε εδώ το ποίημα Κοχύλι στο πρωτότυπο.]
Λίαν επιμορφωτικό αρχίζει να γίνεται το μπλογκ (και μου αρέσει), αφού μας γνωρίζετε ισπανόφωνους ποιητές. Προσωπικά, δεν ήξερα καθόλου το Ρουμπέν Νταρίο ούτε καν σαν όνομα.
Το ποίημα έχει μουσικότητα και ρυθμό, έτσι όπως ξετυλίγεται η ιστορία του καρδιόσχημου κοχυλιού.
Μια χαρά το βρίσκω αισθητικά και μοιάζετε να έχετε πάρει φόρα να μεταφράσετε όλο και περισσότερη ισπανική ποίηση.
Σας χαρίζω ένα ποίημα που μου αρέσει πολύ, ελπίζοντας ότι δεν κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σας.
Χουάν Βιθέντε Πικέρας, Εγώ στη θέση σου
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς, θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις, αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις, αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου, θα έκλαιγα
από ηδονή, θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση, δεν θα μπορούσα
κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα, θα εφεύρισκα
ονόματα και ρήματα καινούρια, θα έτρεμα
από φόβο μπρος στην αμφιβολία πως υπήρξε
μόνο ένα όνειρο, θα έφευγα
για πάντα από σένα, από εκεί, μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι, θα μου έλειπε
χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ, θα απαντούσα
στα μηνύματά μου, στις απόπειρές μου
να μάθω τι τρέχει με σένα, θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας, θα μου έδινα
ένα σημείο ζωής, εγώ στη θέση σου.
(Μετ. Γ. Μίχος)
κ.κ.
Αυτό το περί κατάχρησης φιλοξενίας να μην το ξαναπείτε. Αυτό είναι, άλλωστε, το νόημα των σχολίων. Πόσω μάλλον για τακτικούς αναγνώστες του ιστολογίου μας, όπως εσείς.
Το ποίημα που παραθέτετε είναι πολύ όμορφο. Να, λοιπόν που με εκπλήσσετε κι εσείς με τη σειρά σας - δεν τον ήξερα ούτε σαν όνομα τον Πικέρας. Έχει κυκλοφορήσει συλλογή του στα ελληνικά;
Στη Βιβλιονέτ βλέπω:
Τι κάνω εγώ εδώ, Γαβριηλίδης
Ιστορία της δίψας, Instituto Cervantes
Χουάν Βιθέντε Πικέρας
Ευλογία
Μακάριοι όσοι μονάχα κλαιν μονάχοι
όσοι μιλούν γλώσσες νεκρές
όσοι πιστεύουν σε θεούς που ακόμη δεν φάνηκαν
και αποκοιμιούνται πάνω στον άτλαντα
(τα χείλη στην Κεϋλάνη η μύτη στην Αγκόλα)
μακάριοι όσοι τρέπονται σε φυγή
όσοι λεν όχι και φεύγουν σφυρίζοντας
οι χαζοί οι άχρηστοι οι άλλοι
όσοι δεν λεν τη γνώμη τους για τίποτε
όσοι πονούν που δεν ξέρουν να ψεύδονται
μακάριοι όσοι αγαπούν και μένουν μόνοι
όσοι δεν έχουν βιασύνη ούτε τόπο
όσοι δεν λένε τίποτα
όσοι φεύγουν χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις
(Ποίημα του Χουάν Βιθέντε Πικέρας δημοσιευμένο στο poema από την ενότητα "Ιστορία της δίψας", μτφρ.: Κώστας Βραχνός & Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 2008.)
Και κάτι που ίσως σας ενδιαφέρει:
http://www.dasein.gr/content.php?id=417
(Eυχαριστώ για όλα!)
Καλή σας μέρα!
κ.κ.
Μόλις ανακάλυψα αυτό το pdf, που νομίζω ότι αξίζει τον κόπο:
atenas.cervantes.es/imagenes/cervantes_piqueras.pdf
κ.κ.
Εγώ ευχαριστώ που μου γνωρίσατε έναν τόσο αξιόλογο ποιητή. Προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο να τον "ανεβάσω" στο facebook. Νομίζω ότι αξίζει να γίνει γνωστός στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
Το pdf που ξετρύπωσα νομίζω ότι είναι ένας θησαυρός.
Κάποια στιγμή, εν ευθέτω, θα ήθελα να μιλήσουμε για το περιεχόμενό του, όταν θα έχουμε δει όλα τα ποιήματα με την ησυχία μας.
Τι λέτε; Ή μήπως ζητάω πολλά;
κ.κ.
Συμφωνώ!
Αποκάλυψη ο Πικέρας σας!