Όταν μια
φίλη μού σύστησε να διαβάσω το Μπλουζ της ανεργίας του Παναγιώτη Βλάχου [εκδόσεις Κέδρος] και αποφάσισα να το
στριμώξω – τις σχεδόν 600 σελίδες του! - στο αναγνωστικό μου πρόγραμμα, φοβόμουν ότι θα
είχα να κάνω με ένα αναμενόμενο βιβλίο για την κρίση. Κάτι προβλέψιμο, κάτι ανάμεσα
στην αυτολύπηση και στη φλυαρία. Ομολογώ πως δεν περίμενα ένα τόσο οικείο και
συνάμα τόσο συναρπαστικό μυθιστόρημα. Όσο προχωρούσα, τόσο με κέρδιζε. ...
