Η εξομολόγηση του φυγά - Χουάν Βιθέντε Πικέρας

Η εξομολόγηση του φυγά                [Confesión del fugitivo]                                          του Χουάν Βιθέντε Πικέρας Μόνο όταν φεύγω είμαι ευτυχισμένος. Όχι ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, με δρόμους κλειστούς, μα ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί, στο ’να σπίτι ή στ’ άλλο, και τα ...

Συνέχεια →

Κοχύλι - Ρουμπέν Νταρίο

Κοχύλι                              του  Ρουμπέν Νταρίο Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα. Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν. με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το 'χε αγγίξει σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο. Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών. το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη τον μυστικό ...

Συνέχεια →

Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου - Μιριέλ Μπαρμπερί

Αντιπαθώ τη λογοτεχνία της ακατάσχετης φλυαρίας. Που χρησιμοποιεί το μυθιστόρημα ως πρόσχημα για να μιλήσει επί παντός επιστητού. Θεωρώ ότι πρώτα απ' όλα η λογοτεχνία είναι η αφήγηση μιας ιστορίας. Στο πλαίσιο αυτής της αφήγησης ο συγγραφέας συχνά εισάγει και άλλα στοιχεία που υποβοηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την πλοκή σχηματίζοντας ένα καλά δομημένο σύνολο. Αυτή την πολύ γενική περιγραφή έχω συνήθως στο μυαλό μου όταν επιλέγω τι να διαβάσω. ...

Συνέχεια →

Τελευταίο ταξίδι - Ενρίκε Γκονσάλες Μαρτίνες

Τελευταίο ταξίδι         [Ultimo viaje, 1945] Τον δρόμο της σιωπής πήρε. Μπροστά μου πάει. Με τη δάδα ήδη μακριά από την προδοσία του αέρα. Σιγοτραγουδάει τα λόγια που ψες δεν μπόραγε να πει. Έσβησε το χαμόγελο, στα μάτια τρέμισε ο τρόμος γι’ αυτό που τώρα ξέρει. Τον φωνάζω, τον ακολουθώ. Δεν γυρίζει πια το πρόσωπό του να μου πει, «πατέρα, να η νιότη μου, στην παραδίνω, να η καρδιά μου, να το αίμα». Όταν τα βήματά μου, από ...

Συνέχεια →