Τελευταίο ταξίδι
[Ultimo viaje, 1945]Τον δρόμο της σιωπής
πήρε. Μπροστά μου
πάει. Με τη δάδα
ήδη μακριά από την προδοσία του αέρα.
Σιγοτραγουδάει τα λόγια
που ψες δεν μπόραγε να πει.
Έσβησε το χαμόγελο, στα μάτια
τρέμισε ο τρόμος γι’ αυτό που τώρα ξέρει.
Τον φωνάζω, τον ακολουθώ. Δεν γυρίζει πια
το πρόσωπό του να μου πει, «πατέρα,
να η νιότη μου, στην παραδίνω,
να η καρδιά μου, να το αίμα».
Όταν τα βήματά μου, από την απουσία
ζωηρεμένα, τον προφτάσουν
και οι δυο μαζί σταθούμε μπρος στο κρύσταλλο που λιώνει
και λευτερώνει τις εικόνες απ’ τον χρόνο,
το πρόσωπό του θα αντικρίσω, θα δω το μέτωπό του
στο πατρικό μου στήθος να βουλιάζει.
Εκεί θα μάθουμε της αναχώρησης τη μέρα
ποιος ορίζει και του ταξιδιού τον λόγο.
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
Ενρίκε Γκονσάλες Μαρτίνες [Enrique González Martínez]
Μεξικανός ποιητής [1871-1952]. Αρχικά εκπρόσωπος του Μοντερνισμού, τον αμφισβήτησε ανοίγοντας τον δρόμο για τον Μεταμοντερνισμό. [Ωστόσο, ο Οκτάβιο Πας τον θεωρεί τον μόνο αληθινό μοντερνιστή ποιητή που είχε ποτέ το Μεξικό.] Η ποίηση του εμπνέεται συχνά από τον έρωτα και τον θάνατο.
[Διαβάστε εδώ το ποίημα στο πρωτότυπο και ακούστε τον ποιητή να το απαγγέλλει.]
Ωραίο ποίημα.
Δεν είμαι σε θέση να πω τη γνώμη μου για τη μετάφραση, τη στιγμή που δεν γνωρίζω ισπανικά.
Μπορώ όμως να πω ότι είναι στρωτή. Ρέουσα. Η απλότητά της σε υποβάλλει, με κάποιον τρόπο, οδηγώντας στο αναπότρεπτο του Τέλους.
(Συνεχίστε τον αγώνα τον καλό της Ποίησης.)
κ.κ
Ευχαριστώ.
Είχα μείνει με την εντύπωση ότι γνωρίζατε ισπανικά - είχαμε μιλήσει για Λόρκα και Ρούλφο και Πας. Δεν έχει σημασία.
Το ποίημα αυτό με συγκίνησε επειδή υπήρξα γιος πατέρα και είμαι πατέρας γιου. Πιάνει κάτι από αυτή την ενίοτε (;) αντιφατική σχέση πατέρα-γιου. Δεν μου καλάρεσε η μεταφυσική του διάσταση αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...