Πανέμορφη βαδίζει, σαν τη νύχτα
Ανέφελων κλιμάτων κι ενάστρων ουρανών .
Κι ό,τι πιο όμορφο στο φως και το σκοτάδι
Στα μάτια της με θρίαμβο ανταμώνουν :
Λιωμένα μες την μαύρη πυρκαγιά
Τη μέρα τη φανταχτερή περιφρονούνε.
Μια σκιά ακόμη, μια ακτίνα δα πιο λίγη
Θα ’χε χαθεί η χάρη η φευγαλέα η ανείπωτη
Που στέφει των μαλλιών τούς καταρράκτες,
Ή σαν αχνή φεγγοβολιά πάνω στον κρόταφο,
Λιγνό κερί, της νύχτας σύντροφος πιστός,
Χλωμό τις συλλογές της παραστέκει.
Και κει στο μάγουλο ή στων φρυδιών απάνω τη γραμμή,
Γαλήνια απλώνονται ως βέβαιοι νικητές
Αγέρωχα χαμόγελα, λάβαρα που ανεμίζουν .
Καταμεσής στη νύχτα καταφθάνει – ανηλεής και ελεήμων –
Τροπαιοφόρος έρως φωτηλάτης
Δικούς του ήλιους σ’ όσους ταπεινωθούν για να δωρίσει.
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
Υπάρχει μια μικρή ιστορία πίσω απ' αυτό το ποίημα.
Ξεκίνησα κάποτε να το μεταφράζω μα το άφησα μισό. Μετά από χρόνια το βρήκα έχοντας ξεχάσει τα καθέκαστα και νόμισα πως είναι δικό μου. Άρχισα να το δουλεύω σαν να ήταν δικό μου. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το υβρίδιο. Μου φάνηκε ενδιαφέρον όλο αυτό και το ανάρτησα ως είχε.