Το πρώτο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη μάς μεταφέρει στη Χίο του 1915, με τα Βαλκάνια σε αναβρασμό και τους πρόσφυγες να έχουν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν. Σε αυτό το σκηνικό στήνεται η ιστορία του Γιώργου Πέτικα (μάλλον πραγματικού προσώπου) που σκοτώνει από έρωτα και γίνεται φυγόδικος και "ληστής" στα βουνά της Χίου. Ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει την κύρια αφηγηματική ροή με εμβόλιμες μαρτυρίες που συχνά έρχονται σε αντίθεση μ' αυτήν.
Ο βασικός κορμός του μυθιστορήματος παραπέμπει σε μια ηθογραφία των αρχών του 20ου αιώνα που ώρες ώρες θυμίζει Καρκαβίτσα, Βιζυηνό ή Παπαδιαμάντη, χωρίς ίσως την ανάλογη δύναμη. Δεν νομίζω όμως ότι τέτοια νοσταλγικά λοξοκοιτάγματα προάγουν τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία ή ενδιαφέρουν τον σημερινό αναγνώστη. Πόσο μάλλον που η εξέλιξη της πλοκής είναι νωθρή και χωρίς τεχνάσματα που να μας ωθούν να συνεχίσουμε το διάβασμα. Μόνο με το φονικό υπάρχει κάποια κλιμάκωση κι έπειτα αρχίζει μια επαναληπτικότητα γεγονότων που κουράζει. Κατά τα άλλα, βρήκα πολύ ενδιαφέροντες τους διαλόγους, που εκφέρονται στη χιώτικη ντοπιολαλιά, με την οποία ήμουν εξοικειωμένος έχοντας ζήσει ένα μικρό διάστημα στο νησί.
Ευτυχώς στο τέλος ο λογοτέχνης βρίσκει τον δρόμο του επιστρέφοντας στο παρόν και στις περιπέτειες της έρευνας για τον ήρωά του. Εκεί πραγματικά, παρ' όλο που ο Γ.Μ. δεν καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί από την έλξη που του ασκεί ο "ληστής" του ούτε αποφεύγει την ηρωοποίησή του, το κείμενο απογειώνεται με μερικές συναρπαστικές σελίδες όπου αναδεικνύεται η σχέση τού τώρα με το τότε και το πώς επιβιώνουν ή αλλοιώνονται οι θρύλοι στη συνείδηση των ανθρώπων.
Ο Μακριδάκης δείχνει συγγραφέας με ταλέντο. Νομίζω όμως πως η αγάπη για τον τόπο του και τις παραδόσεις του κυριαρχουν μερικές φορές, σκεπάζοντας τον λογοτέχνη. Ελπίζω στο μέλλον να συνδυάσει πιο δημιουργικά το χθες με το σήμερα και να μας δώσει λογοτεχνία που έχουμε ανάγκη ως σύγχρονοι αναγνώστες.
