Πάτρικ Γουάιτ [Patrick White, 1912-1990]
Ο Αυστραλός Πάτρικ Γουάιτ βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1973. Είναι ελάχιστα γνωστός στην Ελλάδα, παρά τη λογοτεχνική του αξία και την ιδιαίτερη αγάπη του για τη χώρα μας - υπηρέτησε εδώ στον πόλεμο, ήρθε αρκετές φορές και διατηρούσε μια μακρόχρονη φιλική-ερωτική σχέση με έναν Έλληνα, τον Μανώλη Λάσκαρη, ο οποίος τον μύησε στην Ελλάδα ["μια χώρα για μαζοχιστές όπως εγώ"].
Η Ακαδημία της Στοκχόλμης τον βράβευσε για "την επική και ψυχολογική αφηγηματική του τέχνη που γνώρισε στη λογοτεχνία μιαν ολόκληρη νέα ήπειρο" και πραγματικά δύσκολα βρίσκει κανείς συγγραφέα να διεισδύει με τέτοιο χειρουργικό τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή, μέσω της ευρηματικής χρήσης της γλώσσας και της λεπτομερούς παρατήρησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πυκνή και με συχνές αλλαγές οπτικής γωνίας, η πρόζα του δεν είναι πάντα εύκολο να προσεγγιστεί, αλλά ανταμείβει τους γενναίους με μια υψηλής ποιότητας αναγνωστική απόλαυση.
Από τα λίγα βιβλία του που κυκλοφορούν στα ελληνικά, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα την Ιστορία της θείας (εκδ. Εστία) [μια μεσήλικη γυναίκα ταξιδεύει στη Γαλλία και μετά στην Αμερική και οδηγείται σε κάποιο είδος κρίσης που μπορεί να είναι και μια αποκαλυπτική επιφοίτηση], ενώ αριστουργήματά του θεωρώ τα αμετάφραστα The Vivisector [η ιστορία ενός επιτυχημένου αλλά αμφιλεγόμενου ζωγράφου], και The Solid Mandala [οι σχέσεις δύο παράξενων (;) αδερφών, μια ανελέητη ανάλυση της σύγχρονης οικογένειας]
Με μεγάλο ενδιαφέρον διαβάζεται επίσης η "αυτοπροσωπογραφία" του Ψεγάδια στον καθρέφτη (εκδ. Τυπωθήτω). Διαβάστε εδώ σύντομη βιογραφία και εργογραφία του στα ελληνικά από το αρχείο της BiblioNet.
Ο Αυστραλός Πάτρικ Γουάιτ βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1973. Είναι ελάχιστα γνωστός στην Ελλάδα, παρά τη λογοτεχνική του αξία και την ιδιαίτερη αγάπη του για τη χώρα μας - υπηρέτησε εδώ στον πόλεμο, ήρθε αρκετές φορές και διατηρούσε μια μακρόχρονη φιλική-ερωτική σχέση με έναν Έλληνα, τον Μανώλη Λάσκαρη, ο οποίος τον μύησε στην Ελλάδα ["μια χώρα για μαζοχιστές όπως εγώ"].
Η Ακαδημία της Στοκχόλμης τον βράβευσε για "την επική και ψυχολογική αφηγηματική του τέχνη που γνώρισε στη λογοτεχνία μιαν ολόκληρη νέα ήπειρο" και πραγματικά δύσκολα βρίσκει κανείς συγγραφέα να διεισδύει με τέτοιο χειρουργικό τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή, μέσω της ευρηματικής χρήσης της γλώσσας και της λεπτομερούς παρατήρησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πυκνή και με συχνές αλλαγές οπτικής γωνίας, η πρόζα του δεν είναι πάντα εύκολο να προσεγγιστεί, αλλά ανταμείβει τους γενναίους με μια υψηλής ποιότητας αναγνωστική απόλαυση.
Από τα λίγα βιβλία του που κυκλοφορούν στα ελληνικά, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα την Ιστορία της θείας (εκδ. Εστία) [μια μεσήλικη γυναίκα ταξιδεύει στη Γαλλία και μετά στην Αμερική και οδηγείται σε κάποιο είδος κρίσης που μπορεί να είναι και μια αποκαλυπτική επιφοίτηση], ενώ αριστουργήματά του θεωρώ τα αμετάφραστα The Vivisector [η ιστορία ενός επιτυχημένου αλλά αμφιλεγόμενου ζωγράφου], και The Solid Mandala [οι σχέσεις δύο παράξενων (;) αδερφών, μια ανελέητη ανάλυση της σύγχρονης οικογένειας]
Με μεγάλο ενδιαφέρον διαβάζεται επίσης η "αυτοπροσωπογραφία" του Ψεγάδια στον καθρέφτη (εκδ. Τυπωθήτω). Διαβάστε εδώ σύντομη βιογραφία και εργογραφία του στα ελληνικά από το αρχείο της BiblioNet.
